به دوش کشیدن حرف های نگفته، یعنی مرگ تدریجی. و شاید ديوونگی، دیوونهای که نه حتی به خوشیا میخنده و نه برای درد گریه میکنه. فقط نگاهی خشک به آسمون میکنه، انگار یه سوال بی معنی رو یه جواب بی معنا تر میده. و من نمیدونم که توی اون لحظه چی تو دل خدا میگذره.